Arranxando uns papeliños hoxe de mañá atopei unha tarxeta de visita do Dr. Estanislas Papadorostos, experto en psicoloxía comportamental e sofroloxía da ausencia.
A asociación de ideas asaltoume e, de un xeito automático, pensei en Lucy.
Como eu son analfabeto en cores, direivos que Lucy era abrancazada, na miña familia dicían que era gris clariño con un colar branco.
Aló polos 8 anos da miña filla, o noso amigo Noia, tiña a Lucy en unha gaiola no seu balcón. Era mansa con un ollar clariño.
Cando iamos cear na casa de Noia, el tirábaa para o salón, pousábaa enriba do chineiro da cociña, arritaba o dedo e Lucy víñase pousar en el.
A miña filla sempre adorou os animais, está chea de compaixón e de tenrura pola bichería, agás as arañas que non as pode ver; non paraba de pedirme que lle mercara unha rula coma Lucy.
Vendo Noia tanta insistencia, regaloulle o raio da rula á miña filla, trouxémola para a nosa casa, instalámola no noso balcón e toda a familia se divertía a ensinarlle cousas.
Cando todo mundo se deitaba, eu adicábame a poñer unha mingalla de pan nos beizos e chamar por Lucy para que ma viñera pillar.
Armeille unha gaiola digna da reina das rulas, ben illada para que nas noites a xeada non lle paralizara aquelas patiñas que parecían tan delicadas e ben espazosa para que puidese abrir as ás.
Nas noites de verán, despois de cear, íame sentar no balcón, eu amais Lucy intercambiabamos as nosas miradas, unha relación de confianza instalouse de tal xeito que rematei por abrirlle a porta da gaiola, ela viña voar arredor de min sen arredarse moito, ao entender o seu nome viña lixeira ao meu carón coma nunca fixera ningún cristián.
Pasou un inverno, unha primavera, un verán, outro inverno e, no mes de marzo, un macho un pouco mais gris escuro, gallardo e co peito erguido empezou a rondar a gaiola de Lucy entoando un rurú apaixonado.
Entón, en un reflexo de inconsciencia celosa e egoísta, eu xa non lle abría a porta da gaiola, cando quería desfrutar de eses momentos privilexiados que nos enrolaban, collía con xeitiño na man, levaba para a cociña e deleitábame facéndolle coller o pan da miña boca unha e outra vez.
O raio do rulo, non paraba de rular e pasaba de mais en mais tempo rondando a gaiola de Lucy, rematou por escoller domicilio no loureiro que medraba a carón, de tal xeito que o puxo perdido facendo as súas necesidades vitais.
Eu escoitaba aquel rurú insistente día tras día que me roía a alma, intentaba facer humor coa insistencia de aquel rulo namorado, pero no fondo eu era cruel e desapiadado porque presentía o desenlace e dábame conta no meu interior que estaba contra a natureza.
Eu intuía o desexo de Lucy e a chamada desesperante de aquel ser que reclamaba o seu dereito a fundar unha familia con o ser amado.
Os veciños empezaron a cansarse da parada ruidosa do namorado dende ben cedo de mañá.
Un domingo, estando ocupado na limpeza da gaiola e o cambio de auga, alguén me chamou ao teléfono e acudín a responder esquecendo a porta da gaiola aberta e o que tiña que ocorrer ocorreu, Lucy aproveitou para fuxir, voando, facendo reviravoltas e brincando con o desgraciado ese que tanto rulaba no meu balcón.
Os dous consideraron axeitado de establecerse en outro sitio e nunca mais volver.
Mentres eu tentaba á desesperada de berrar:
– ¡Lucy, Lucy!
Lucy non me fixo caso, eu deime conta que tiña as unllas espetadas na palma das mans e os ollos mollados. A miña Lucy fuxía para ser feliz.
Perante moito tempo deixei a gaiola aberta, con comida e auga, coa esperanza que aquel aposto galán non se ocupase ben de ela e que volvese a min abatida, pedindo perdón, co peteiro abaixado. Eu soñaba con ser magnánimo e perdoarlle ofrecéndolle unha boa mingalla de pan nos meus labios.
Pero os días pasaban, eu escrutaba o ceo tentando adiviñala un día pousada en un chopo da rúa, rematei por desmontar a gaiola porque toda a paxarada aproveitaba para virse abastecer no alpiste de Lucy e poñían o balcón perdido.
Pasado algún tempo, invitei a comer a Marina, unha psicóloga amiga miña, e, como quen non quere a cousa, faleille de Lucy. Marina escoitoume con moito interese e, sen tocar o tema para nada, estendeume a tarxeta do seu profesor Estanislas Papadorostos aconsellándome pedir vez.
Ao chegar á casa pousei a tarxeta, nunca o chamei porque considero que sempre será mais barato de mercar unha gaiola, meterlle un pouco de alpiste dentro e esperar que un día calquera unha rula, das que me ven comer o repolo cada ano, entre na gaiola.
Isto non impide que secadra teña necesidade de deitarme no diván do psiquiatra porque sufro de algunha de esas taras psicosomáticas ou como raios se chamen.
Mentres espero decidir de curarme de ese trauma dou en pensar que, deixando a porta da gaiola aberta, pode ser que liberei Lucy das súas cadeas e encerreina no meu corazón para sempre.
Nas tardes tranquilas dos domingos, déitome no meu xardín e intento adiviñar no ceo o rebulir de Lucy con o seu galán. Os meus ollos non poden ver cara dentro ¡magoa!