A rutina, din que a rutina mata. Todo é cuestión de pareceres. Uns están sempre amargados coa rutina e outros acomódanse de ela e aínda lle sacan partido dado que a rutina da unha certa seguridade. Uns poucos, coma min, tentan poñerlle un diapasón a rutina e aproveitala para evadirse nos momentos nos que se… Poursuivre la lecture O coitelo das lembranzas
Mois : janvier 2024
Non todo o que brila son vacacións
Vacacións na Terriña, malditas vacacións, maldita memoria e maldito entendemento que che fai calar cando en realidade tes vontade de berrar alto e forte, tanto as alegrías como as penas que che van entrando cando te atopas no medio da terra que te viu nacer pero que o fai todo para que te vaias esquecendo.… Poursuivre la lecture Non todo o que brila son vacacións
Lucy, miña rula
Arranxando uns papeliños hoxe de mañá atopei unha tarxeta de visita do Dr. Estanislas Papadorostos, experto en psicoloxía comportamental e sofroloxía da ausencia. A asociación de ideas asaltoume e, de un xeito automático, pensei en Lucy. Como eu son analfabeto en cores, direivos que Lucy era abrancazada, na miña familia dicían que era gris clariño… Poursuivre la lecture Lucy, miña rula
O año armado en lobo
in illo tempore Amaro Erguiuse cedo, cos primeiros foguetes da mañán. Tiña que ir a procura de algúns canivetes para recuperar as resistentes amarrallas que tiña. Era un traballo divertido e útil, a sua avoa usaba as amarrallas para coser os zocos. Os zocos da avoa tiñan 20 anos, o pai de Amarao facía o fondo de… Poursuivre la lecture O año armado en lobo
A liña vermella da vida
Coidado neniño que as experiencias primeiras marcarán o teu fado. Sin querer. Amariño tiña 6 anos, era un neno coa cabeza chea de paxariños. Todo lle interesaba, en especial a natureza, as volvoretas que, coma tolas, andaban de un sitio para outro. Nunca comprendiu porque voaban sin rumbo aparente, nunca en liña dereita, á deriva…… Poursuivre la lecture A liña vermella da vida
A novela estragada
12.06.2008 | 18:25 Coma a perruqueira de Arcade, eu tamén escribín un libriño unha vez e saiume moi chusquiño, unha novela desas que siguen os cánones editados polos que entenden de escribir novelas. Traballou conmigo en certa ocasión un velliño dos que naceu no mal momento, no mal sítio e aínda por enriba púxose do lado… Poursuivre la lecture A novela estragada
¡Mi amol!
Eduardo paseaba coa mirada espetada no infindo do mar coma se quixera ver mais alá do océano o que viron os antigos corsarios, os moitos que intentaron, e por veces até conseguiron, conquistar este cacho de terra. Terra afostigada polas ondas que, por veces, até chegan aló arriba ao centro galego e o goberno ten… Poursuivre la lecture ¡Mi amol!