Eduardo paseaba coa mirada espetada no infindo do mar coma se quixera ver mais alá do océano o que viron os antigos corsarios, os moitos que intentaron, e por veces até conseguiron, conquistar este cacho de terra. Terra afostigada polas ondas que, por veces, até chegan aló arriba ao centro galego e o goberno ten que evacuar a cidade para efectuar as angueiras de desbarro.
Ao seu carón, Yazmina arrastra os pes, con un bulso de charol, unhas alpargatas de esparto, unha saia marela, cortiña « ma non troppo ». Non se din moitas cousas, veñen de se coñecer.
Eduardo e Yazmina, ten tanto que se contar pero non se contan mais que mentiras, os dous están fora de lugar, perdidos, el frustrado de un vello amor fracasado, frustrada ela da ausencia de amor.
Eduardo cóntalle torpemente un chiste malo, ela ri con donaire, coma se tivera gracia.
Como o vento sopraba forte e, no estoupido das ondas do mar a medio enfurecer, algunhas pingueiras de escuma viñan refrescar livianamente as caras dos dous namorados que ainda non sabían que estaban namorados, ou secadra non era amor ese ruido que lles inundaba a mioleira .
– ¿Viches o filme de Titanic?
– ¡No, mi amol!
De un brinco, Eduardo plantóuse na cima do malecón e extendiu a man cara Yazmina.
– ¡Ven non teñas medo! ¡eu aseguro en ti!
Yazmina dudou un instante, non coñecía ben aquel home, ¿e se a deixaba cair no mar? pero con a curiosidade do que Eduardo lle proporía colliu a man, apretou forte e deixóuse erguer ate a altura del.
El pediulle que se puxera cara o mar e pechara os ollos con os brazos en cruz, mentras el coladiño a ela collía pola cintura. Así estiveron cinco minutos e Yazmina sentiu contra ela toda esa virilidade e esa forza suave que tremaba do seu corpo mentras escoitaba susurrar a doce voz de aquel home, aparentemente embrutecido pero con unha alma extremamente sensible, contándolle unha cena do Titanic.
Cando baixaron, continuaron andando e sin decir nada durante media hora, ela estaba desorientada e non podía dar creto ao que lle aconteciu nos brazos de aquel home, por un instante viuse verdadeiramente en un buque pirata surcando o mar con ese vento salgado que acariñaba o seu rostro; ainda ningún home lle tiña feito unha impresión tan agradable e extraña que lle conturbara tanto o xuízo.
Como a noite ia paseniñamente extendendo o seu manto, pasaron por diante da discoteca Amanecer e Eduardo preguntóulle se xa tiña entrado, ante a negativa, convidouna, sin esperar sequera o seu consentimento, tirou de carteira e pediulle duas entradas a porteira.
– ¡Son 15 dólares mi amol!
Na pista ateigada de turistas, cadanseu coa sua xinetera, Eduardo e Yazmina sentáronse en un curruncho.
Eduardo contáballe a berros como eran as discotecas en Europa e ela, sin compreder a mitade do que el lle explicaba, facía como se estivera moi interesada, cando botaron un slow, el colliuna da manciña e alí na beira, para non perder o sitio, Yazmina arrimou a cabeza no ombro de Eduardo e pechou os ollos para procurar aquela sensación que tivera no malecón.
Cando a peza rematou, ao voltar a sentarse, Eduardo aproximou os seus beizos dos de Yazmina, sin rozalos apenas e non se atreviu a concluir o que escomenzara, logo tentou de novo, ela non se movía, non facía xesto ningún e el, ao terceiro intento, espetou a sua boca na boca de ela. Eduardo douse conta que estaba completamente ríxida e unha bagoa veulle mollar a faceira.
Yazmina esvaiuse pour un momento e arrecadou toda a humidade do mar no seu corpo, sentiu que o estómago lle roia as entrañas e o peito daba un estalo incontible facendo inútil todo esforzo por voltar a realidade. Sentíu por primeira vez un palpitar debaixo da saia e temiu que tivera unha pérda; non entendía esa estrana sensación e agarrouse forte en Eduardo para non caer.
Despois de varios mojitos, Ela foi acompañar Eduardo a pensións de Doña Alzira. Déronse un bico apaixoado e Eduardo atreviuse a pasarlle a man pola entreperna decatándose da humidade que fluía a raudales.
– Até mañan Yazmina.
– Asta mañana mi amol.
Doña Alzira, ao entrar Eduardo, saiu de detrás das cortinas onde estaba a espreita e propúxolle presentarlle, para o outro día unha sua sobriña, ben católica e formal, que se vía a todas luces que esa « pendeja » que o acompañaba era unha xinetera. Aconsellóulle que se arredara de ela, eran malas, malas, malas… as xineteras, contrariamente as sobriñas católicas.
Na mañán do sábado, Eduardo saiu da pensión, atravesou o patio con un andar lixeiro coma se temera que Yazmina non estivera alí, pero estaba e el suspirou profundamente. Pouco lle importaba a el que fose xinetera ou non, desexaba profundamente e estaba coma cego por estreitala no seu regazo.
Yazmina propúxolle de alugar un apartamento a filla do seu xefe que estaba disposta a ir morar na casa do pai unha temporada por 50 dólares por dia. Eduardo ollaba para ela e asintíu sin discusión, aceptaría calquera cousa en ese momento, estaba toleando de paixón, perdera todo xuízo de situación.
Deambularon pola vila vella, comeron na Bodeguita del Medio, mercaron catro chilindradas, unha botella de ron e un paquete de coca-colas na tenda do Hotel Sevilla, no Paseo del Prado frente ao lugar de traballo de Yazmina. A media tarde foron tomar posesión do seu niño de amor.
Cando o xefe de Yazmina lle entregou as chaves, cobrou o aluguer por adiantado e decatouse que a sua presencia sobraba, deixou a parella de tórtolos confrontados ao momento crucial onde unha decisión importante tería que ser tomada sin mediar palabra.
Eduardo, para non ter que comenzar explicacións foise dar unha ducha, ela comprendiu de contado que se debía espir, e meterse debaixo das sabas, vellas e gastadas pero limpiñas, gardando as braguiñas e o sostén con unha sorte de pudor e medo ao que presentía que tiña que ser.
Eduardo apagou a lus, como se el mesmo fixera eso por primeira vez, as apalpadas meteuse na cama e notou que Yazmina estaba completamente envolveita na saba e tremaba como unha corra.
– Muller, non fai falla que disimules, eu comprendo.
Ao tentar de lle dar un bico decatouse que Yazmina tiña o rostro mollado.
– ¿Que pasa, non me digas que tes medo?
– ¡Es que… yo nunca lo he hecho!
– ¿¡Non me fodas!?
– Pero logo ¿non es unha puta?
– es que…
– ¡non, non e non, a min non me toques o carallo! esas monsergas fai tempo que non mas sirven.
Yazmina erguiuse e colliu a saia para bestila, chorando coma unha magdalena e visiblemente ferida.
Eduardo botando un brinco collina da man.
– Espera, ¡corazón!
Ainda non lle chamara coraón a ninguén antes.
– Falamos, ¿vale?
Ela sentouse limpando co revés da muñeca o seu rostro mollado.
– ¿e logo,por qué fas esto?
– no sé que me dió, las chicas de mi barrio tienen todas una grabadora y yo quisiera comprar una pero cuesta mucho, ellas me dijeron que si me acostaba con los turistas pronto ganaría para una.
Eduardo ficou calado un instante e sentiu como a escitación sexual, que sentía até o de agora, desaparecía mentras Yazmina suspiraba e tremeba acurrucada ao seu carón.
– ¿Pero es virxe?
– ¡Si, mi amol!
– ¡Manda carallo na Habana! e deulle a risa, que intentou conter, pero como Yazmina era intelixente e o seu difunto pai tamén era « gallego » pois tamén riu entre saloucos acordándose dos « carallos » que pimentaban cada frase que o seu pai decía.
– Pois non teñas medo, non teño a intención de facerche mal, durme aquí se queres.
Eduardo ficou coma quen lle da unha somanta de hostias, aloulado e sin saber que facer, pensou na sua muller e nos seus fillos e, pouco a pouco, sentiu que Yazmina respiraba fondo e destendido, durmía con toda a sua inocéncia. Abrazouna e tamén se durmiu.
As primeiras frechas do sol nacente, viñeron acariñar os ollos de Eduardo que empezou penosamente a abrir, Yazmina estaba mirando para el, envolta na saba e co sorriso na faciana. Dóulle un bico e apretóuse contra el buscando eliminar toda burbulla de aire que se podera atopar entre os dous.
– ¡Yo te hayo bello!
Eduardo foi tirando amodiño, con parsimonia, pola saba facéndoa escorregar por entre aqueles corpos que escomenzaban a verter unha suor quente e salgada.
O sostén e a braga de Yasmina cairon o chan e, ondeando cadrís coma unha culebra a raiola de unha pedra fervida polo sol, Yazmina buscou con ardor o corpo de Eduardo e dando un xemido lixeiro pero profundo aceptou dentro do seu corpo a laparada do amor. Un fio de sangue corriu polas pernas de Eduardo e non se moviu, aguantou a inmensa presión que aquela callentura lle provocaba, con unha impulsión, case doente, por apretar Yazmina con todas as suas forzas.
Yazmina botou un berro de pracer mentras sentía como unha sustancia rara, ainda mais quente que a sua fevre, lle inundaba as entrañas coma o rio desbordante de corrente e nos seus miolos bulía un mundo de cousas estranas.
Despois de beber e beber nas fontes de prazer durante os cinco días que a Eduardo lle ficaban na Habana, chegou o momento dos adeuses, Yazmina choraba no taxi que os conducía a José Martí, choraba no mostrador de facturación, choraba mentras lle decía adeus…
Cando Eduardo estaba pasando aduana, ela díxolle:
– Espera unos segundos..
Foise correndo a librería e mercou un pequeno libriño de poemas, o primeiro que lle veu a man dada a urxéncia.
Eduardo doulle un longo abrazo e soio a ceibou cando o rosmar dos outros pasaxeiros aos que estorbaba o paso se facía teimoso.
Yazmina non paraba de verter bágos e mais bágoas metras via o seu amado alonxarse, recuperar o seu destino.
Xa no ar, Eduardo púxose a ler o libriño que Yazmina lle regalara de José Angel Buesa e, ao cabo de un pouco, sinte como lle tocan delicadamente un ombreiro e, con unha voz doce e baixiña coma para non romper un instante máxico, a azafata exténdelle unha servilleta.
– Duele, pero… ¡es tan lindo!
Despois de un tempo, Eduardo quixo saber de Yazmina e enterouse que renunciara ao seu proxecto de ser xinetera, voltara coa sua familia, retomara os seus estudos e era licenciada en educación cívica na sua terra do interior.
Ainda hoxe, anos despois de este acontecer, Eduardo, nas noites calmas e frescas da primaveira, deixando que un baso de ron lle queime a gorxa na terraza da sua casa, pecha os ollos e soña que Yazmina lle di ao ouvido:
– ¡Mi amol, tu mulatita te espera!
