12.06.2008 | 18:25
Coma a perruqueira de Arcade, eu tamén escribín un libriño unha vez e saiume moi chusquiño, unha novela desas que siguen os cánones editados polos que entenden de escribir novelas.
Traballou conmigo en certa ocasión un velliño dos que naceu no mal momento, no mal sítio e aínda por enriba púxose do lado dos malos (os republicanos) que tivo que sair pitando e despois caiulle enriba a ocupación e meteuse a pasar xudeos para a Suiza. Ousexa que xa vos podedes maxinar… Pero o caso é que entendía de literatura e dicíame sempre que para facer unha novela había que seguir un fío para que o lector non se perdese, enmarañala ben enmarañada e darlle ao sarillo canto máis mellor, despois había que desenmarañala e darlle un final que fose sorpresivo para que a xente lle ficase xusto unha pisca de dúbida. Aconselloume tamén humanizar ao máximo os personaxes para que os lectores (se os tivese) se sentisen identificados…. coma Home rico, home pringao, Dallas… (dallas ti que eu téñolle medo) e Dinastía… (a dinastía do clan Charlín… ¿ou era da señora Win?)
E como eu sempre estiven moi impresionado cos novelistas: Corín Tellado, Camilo José Cela…. O Camilo gostoume moito, non lin nada del porque a lectura nunca me gustou… A nosa mestra sempre me daba croques na caixa encefálica porque pasaba o tempo mirando para as pernas de Clarisa do Pexegueiro, que boa estaba a condanada!… Un dia estando coas vacas na Pallegueira de Riba, amostreille a pirola mentras lle propoñía un canivete e case me deixa tolleito para a vida con unha patada, que muller máis basta… era boniteira pero bruta coma un arado americano… ¿Por onde ía? Ai si! A mestra sempre me dicía que, de seguir facendo o parvo, ía rematar de albanel en Alemaña na vez de ser un home de proveito. Enganouse de país pero no resto acertou, tiven que ir de peón a Suíza… De todos xeitos adoro Camilo porque disque escribía en isolino (coma min)… ou era propiamente en castelán, non sei, pouco importa para o caso da miña novela.
Pois fixen unha novela que falaba dun pringado, non dicía que era eu pero, en realidade era eu só que contaba a miña historia, pero un pouco… bastante embelecida, ¿A quen lle interesa a puta historia dun aldeano que remata coma peón en Suíza? ¿Que cousas me ían pasar de interesantes? Eu non sei vos, pero a quen lle conte a miña vida, ás dúas frases vai sacudir a man esquerda cos dedos apiñocados cara arriba (como fan os italianos) e dicirme: e a min que carallo me importa a túa vida, merdán pretencioso do carallo!! Así que inventei tanto que, para rematar, non era a miña vida para nada. Só fixen unha referencia mental para non perder o famoso fío da maraña. A maraña estouna perdendo agora, imos ver… esquezamos todo e voltemos ao rego!… Escribín a puta novela como puiden, corrixina mil veces, até lla dei a corrixir a un medio pirado que en vez de ir xogar a partida coma todo mundo ao Centro Galego, estaba sempre lendo libros de Castelao e baballadas polo estilo, vamos que era un marxinal, todos lle berraban aos nenos cando se acercaban a el… dígovos de todo corazón que metía medo… mesmo asemellaba un etarra… Pero entendía moito de galego de tanto estar afociñado cara a biblioteca e funlle pedir un día, que non había moita xente no bar, que ma corrixira, pagueille unhas tazas polo traballo que esa xente non se lles pode pagar moito, non cho agradecen nada.
A todo isto non vos dixen que antes de a escribir, viñera un deses progres galegos de chaquetiña de pana (Felipe González puxera de moda nos 80’s) a dar unhas « charlas » ao centro galego (pagaba a Xunta, boa vaca leiteira por certo) e díxonos que existían medios postos a disposición da emigración para promover e desenvolver a produción cultural. Arrimeime a el dende que rematou (non pagou nin palillo, moito palique pero andou toda a noite de moca) pero cando lle dixen que tiña o proxecto de escribir unha novela, miroume de arriba abaixo incrédulo (é normal teño unha pinta de asilvestrado que calquera me cree capaz de escribir un renglón de cousa que teña xeito) e para sacarme de diante, doume os datos dun tal Pepe (un que disque é moi coñecido no mundo editorial). Chamei ao tal Pepe e tratoume con moita diplomacia ao teléfono, díxome que lle levara o texto, se llo podía meter en disqueta mellor, pero eu daquelas só tiña unha máquina de escribir de esas mecánicas que ma regalou a patroa da pensión cando lle mercou a computadora ao fillo… e leveille o texto pasado a máquina en folios reglamentarios e « tutti quanti ».. Tratamos o acordado ou acordamos o tratado que tanto ten e díxome que eu empezaba pagando a impresión da primeira tirada e se se vendía, que a cousa da imprenta andaba fodida… e en galego non tiña moito saida, podía que me dese o 10% da segunda edición. Non se pode ser esixente se se quere trunfar na vida…
Todo emocionado, nas vacacións de verán leveina para Galiza, e pouseina enriba da artesa de miña nai mentras ía de urxencias a farmacia de Santa Comba para mercar uns supositorios, na viaxe atacoume unha forriqueira de mil demos… Cando vin non atopei o carallo dos folios en ninguha parte, miña nai levara a metade para a cociña dos animais que fixeron aí na cuadra (que é como se chama agora a corte das vacas) para encender o lume polas mañáns pero non lle podo ter rigor a miña nai que a coitada é analfabeta e, como calquera parvo entende, un analfabeto é o que non sabe ler, até miña nai, que é analfabeta, sabe o que é un analfabeto pero, por desgracia, non entendía a importancia capital que a novela tiña para que o seu fillo fose tan famoso coma Vitorino das Caselas que foi de frade para Barcelona e estudou química, agora da clases non sei en que prestixiosa institución do Opus.
Cando miña nai me estaba explicando isto, mentres lle poñía lume cun misto a unha manchea de folios, o meu pai saiu do excusado que ten alí na cuadra (que ven sendo a corte das vacas en moderno), case sempre utilizan o da cuadra (que é… xo o dixen dúas veces polo menos…) porque o da casa teno ben limpiño e con papel fino para cando veñen miñas cuñadas da Coruña que non lles caga o cu noutro lado, con tantas moscas non me extraña calquera pon o cu ao aire na cuadra (que é a corte…) Acórdome cando eu me casei que aínda tíñamos a corte vella (no lugar da cuadra) e tiñan que ir mexar entre as vacas… non nos rimos diante delas pero despois… non foron mexar en tres dias unha até se tivo que ir mirar da vexiga (¿ou chamarase bexiga? que agora invadiume a dúbida) Tendes que perdoar pero a mestra tiña razón, pola culpa das pernas de Clarisa do Pexegueiro, etc, etc…
Pois nesto que saiu meu pai amalloando nos pantalóns do retrete da cuadra (que é a… ) e berraba con miña nai de este xeito: Consuelo, mecajon..piiiiiii, moito traballo é vivir con semellante ignorante… Eu neste intre pensei: mira ti como meu pai presentiu que queimar a novela do seu fillo era un crime desastroso (cando menos podía ser calificado de desastroso) Pero pronto voltei á realidade cando meu pai proseguía coa súa rústica prosa… Cantas veces che teño que decir que este papel estraga o cu todo, este papel non val pra limpar o cu, entéraste atontada!!
En efecto a miña nai colleu a metade, para os que seguiron ben o meu exhaustivo resume decatáronse que falo da mitade resultante entre o total da novela e a metade que miña nai metiu para encender o lume polas mañáns ¿entendéchedes? Pois miña nai querida, que como queda ilustrado é unha analfabeta (xa resulta empalagoso) e fixoo sen ter concencia do horrible acto que estaba comentendo (circunstancia atenuante onde as haxa), furou a metade dos folios que resultou da operación cunha sobela nun cantiño, atoulle unha amarralla e colgouno no retrete da cuadra (…) coa excusa que a cooperativa, que é unha cova de ladróns (o fillo do presidente fíxose con tres solares por arte de maxia nos terreos da cooperativa, pero iso é outra historia),… na devandita cooperativa o papel hixiénico subira 2 pesos (daquelas aínda existían as pesetas e para miña nai 40 reás eran 40 reás que daban para adquirir polo menos un par de amalloas para os zocos).
Pois para rematar, que as boas cousas tamén teñen un final… visto que facer unha novela que non le nin a túa nai, que teu pai pensa que non val nin para limpar o cu… mellor deixalo e dedicarme ao meu, bater masa as paredes, encofrar pilares, poñer un gorro ruso para tapar as orellas que cando ven a brisa do norte caénche a cachos, escaquearme detras dunha parede con unha tabla chea de carabillos na man esquerda e un martelo de encofrar na dereita para facer que un traballa cando o capataz aparece de repente.
Aproveito para decir solemnemente que algúns capataces son uns grandes Larpeiros, vendidos ao capital e… e… e…