A grande inxusticia é feita de pequenas inxusticias.Antonio e Andrea chegaron a Suíza a mediados dos anos 60 e, dentro do malo, tiveron sorte que puideron vir os dous xuntos, cousa que non era corrente na emigración galega da época en Suíza. Continuer la lecture de As pequena inxusticias
in illo tempore
Amaro Erguiuse cedo, cos primeiros foguetes da mañá. Tiña que ir a procura de algúns canivetes para recuperar as resistentes amarrallas que tiña. Era un traballo divertido e útil, a sua avoa usaba as amarrallas para coser os zocos. Continuer la lecture de O año armado en lobo
Te digo adiós y, acaso, te quiero todavía,
no puedo olvidarte, pero te digo adiós.
No sé si me quisiste, no sé si te quería,
o tal vez nos quisimos, demasiado, los dos.
Ese cariño nuestro apasionado y loco,
me lo metí en el alma, para quererte a ti.
No sé si te amé mucho, no sé si te amé poco,
pero sé que nunca volveré a amar así.
Te digo adiós y, acaso, con esta despedida
mis mejores sueños mueren dentro de mí.
Pero te digo adiós, para toda la vida
aunque toda la vida siga pensando en ti.
«José Ángel Buesa» Continuer la lecture de Polo mundo abaixo
Mirando polo internet adiante, caín en unha vella noticia de «El Correo Gallego» de fai uns anos en que o Concello de Santa Comba destinaba partidas orzamentarias para diversas obras e, como sempre, boteille un ollo crítico, mesmo que non interesen a ninguén, non deixan de ser curiosas as decisión que toman os nosos edís elixidos democraticamente pola maioría de carrexados. Continuer la lecture de O Tele-club
Arranxando uns papeliños hoxe de mañá atopei unha tarxeta de visita do Dr. Estanislas Papadorostos, experto en psicoloxía do comportamento e sofroloxía da ausencia.
A asociación de ideas asaltoume e, de un xeito automático, pensei en Lucy. Continuer la lecture de Lucy, miña rula
Na cosmopolita Xenebra grupos de mendigos romaneses buscan a vida, ante a indiferenza ou o desprezo dos cidadáns ben pensantes. Os comentarios olfacteados nos autobuses, sérvenme para lembrar a historia de Rosa, unha mendiga na Galiza da posguerra.
Lelo, montado no seu cabalo, soñaba con brincar silveiras, cabalgar a toda presa pola devesa esquivando os carballos, sair polo portelo da Agra de Riba coma unha centella e volver cara o Agro Vello do Ribeirán pola estreita corredoira que vai dar ao monte de Negreira. Continuer la lecture de Terra Brava
